Submitted by 3Angels
Mula Bicol, lumuwas ako dito sa Manila para sundan ang aking kapatid na nakipagsapalaran dito. Iniwan ko pansamantala ang aking sariling pamilya sa Bicol para subukan kung susuwertehin ako dito pero hindi ko akalain na mas mahirap pala ang maghanap ng trabaho dito kesa sa pinanggalingan ko.
Factory worker sa isang factory ng biscuit sa may novaliches ang unang napasukan kung trabaho at makalipas ang limang buwan ay natapos ang aking kontrata nang pagtra-trabaho kaya kinailangan ko uli mag-renew o kumuha uli nang mga bagong requirements para makapag-apply muli doon pero hindi sumapat yung huling sinahod ko para sa lahat ng requirements kaya lumapit ako kay kuya na kasama ko sa bahay para humiram muna nang konting pera.
“
Huwag ka nang bumalik sa factory, magpapagod at mag-aaksaya ka lang ng taon doon dahil wala naman ng nape-permanent ngayon sa mga factory dahil hindi sila nagda-direct hiring, sa agency ka mag-a-apply, kaya hindi ka nila empleyado, empleyado ka nang agency. Sumama ka na lang sa akin, ipapakilala kita kay Mang Chito, yung may-ari nang jeep na minamaneho ko”, ang sabi sa akin ni kuya.
Iyon talaga ang gusto kung marinig kay kuya, yung isasama at ipapakilala niya ako sa may-ari nang minamaneho niyang jeep para maging driver din ako, madami kasing jeep na pag-aari iyon na pinapa-boundary. Mahirap kasi ang trabaho nang factory worker. Puyatan at walang pag-asang mapermanente dahil sabi nang mga nakatrabaho kung factory worker ay ayaw ng magpermanent ng mga manggagawa ang mga factory dahil kapag napermanente daw ang mga manggagawa ay kung ano-ano na ang hinihingi sa may-ari nang factory at kapag hindi napagbigyan ay magwe-welga hanggang sa matigil at malugi ang factory.
Sinama at pinakilala nga ako ni kuya kay Mang Chito para mamasukan bilang driver sa isa sa mga jeep niya pero noong panahong iyon ay wala pang akong valid na driver license. Student permit pa lamang ang hawak ko kaya kahit rilyebo ay hindi muna ako tinanggap. Hintayin ko daw munang mabigyan ako nang driver license ng LTO.
Dahil hindi na ako nag-apply pa sa factory ay sumama na lang muna ako kay kuya sa pamamasada niya at nagsilbi akong backride na taga-abot ng bayad at taga-sukli habang hinihintay ko kung kelan ako pwedeng mag-apply na nang driver license; dahil doon napansin pa lalo ako ni Mang Chito at inirekomenda niya ako sa isa niyang kaibigan na merong mga tricycle.
“Michael, tingin ko masipag ka naman kaya inirekomenda kita sa kaibigan ko na may tricycle. Kulang siya nang driver, baka gusto mong mamasada muna ng tricycle habang hinihintay mo yung araw na pwede ka nang mag-apply ng driver license. Pansamantala lang naman iyon dahil kapag may driver license kana pwede ka nang mag-apply sa akin”, and sabi ni Mang Chito sa akin habang nililinis ko ang jeep na pinasada ni kuya.
“Ayos lang po ba sa kaibigan nyo Mang Chito na wala pa akong driver license?”, ang tanong ko kay Mang Chito tungkol sa magandang alok niya sa akin. “Ayos lang yan Michael kahit wala ka pang driver license, kinausap ko na siya tungkol dyan at saka tricycle lang naman yong idra-drive mo, karamihan naman ng tricycle driver walang driver license o kahit student permit”, ang nakangiting sagot sa aking ni Mang Chito.
“Sige po Mang Chito, ipasok nyo po ako sa kaibigan ninyo”, ang masaya kung sabi kay Mang Chito dahil magdadalawang buwan na rin kasi akong pa-backride-backride lang sa kuya ko at walang kinikita. “Ayos sige puntahan mo si Ka Tomas sa Greenfield Subdivision, sabihin mo ikaw yung sinasabi ko sa kanya, eto yung bahay nya”, ang nagagalak na tulong sa akin ni Mang Chito habang ini-sketch sa akin yung bahay ng kaibigan niyang nagngangalang Ka Tomas. “Ka Tomas ang itatawag mo sa kanya ha, huwag Mang Tomas kasi magagalit iyon”, ang huling bilin sa akin ni Mang Chito habang tumatawa.
Ganoon nga ang nangyari, pansamantala akong naging driver ng tricycle na pag-aari ni Mang Tomas, este Ka Tomas pala. Sa walong tricycle na pag-aari niya ay pito doon ang ipinapasada naming mga nakiki-boundary at yung isang pinakabago sa lahat ng tricycle niya ay ipinanghahatid at ipinangsusundo sa ilang mga mag-aaral ng elementarya na walang ibang nagmamaneho kundi si Mang Tomas mismo, dahil isa ang apo niya na si Carla sa mga mag-aaral na elementarya na hatid-sundo nang tricycle na iyon.
Nakikita kung over-protected si Mang Tomas sa kanyang apo na si Carla kaya hatid-sundo nya pa ito sa school kahit grade-six na ito sa elementary at 12-years old na. Si Carla rin daw ang dahilan kung bakit naging parang school service yung isang tricycle ni Mang Tomas sabi nang mga kasamahan kung nakiki-boundary. Nagsabay na lang daw si Mang Tomas ng iba pang estudyanteng nakatira malapit sa bahay nila na pumapasok din sa elementary school na pinapasukan ni Carla para kumita rin daw kahit konti ang sabi pa nang mga kasamahan kong driver.
Sabagay, hindi naman siguro masisisi si Mang Tomas kung ganoon man siya ka over-protected sa apo niyang si Carla, maski man siguro ako kung apo o anak ko si Carla magiging katulad rin ako ni Mang Tomas na hatid-sundo sa school si Carla, paano ba naman kasi matangkad at magandang bata ito kahit medyo matured ang hitsura dahil sa pagsusuot ng salamin na may grado.
Inisip ko nga noon ng una kung makita ito noong nakapambahay lang siya na second o third year high school na siya at nasa 14 o 15 years old na dahil sa hitsura, taas at laki nang suso niya; pero isa lang pala itong 12 years old at kasalukuyang nasa ika-anim na baiting sa elemetarya; at aaminin ko dahil malayo ako sa pamilya ko ay madalas kung pagpantasyahan ang batang ito simula nang makita ko siya.
Ewan ko pero pagkakataon na yata ang gumagawa nang paraan para paglapitin kami ni Carla dahil hindi inaasahan na may biglang masamang nangyari kay Mang Tomas. Na-stroke si Mang Tomas ng minsang nagmamaneho siya nang tricycle para ihatid si Carla at ang ilang estudyanteng kasabay nito sa school.
Na-paralize ang kalahating katawan ni Mang Tomas kaya kina-usap ako ng asawa nito na si Aleng Gloria na kung pwede ay ako na daw muna ang pumalit kay Mang Tomas sa paghatid-sundo kay Carla at sa mga kasabay nito sa school habang nagte-therapy si Mang Tomas na akin namang sinang-ayunan pansamantala dahil wala sa mga ibang kasamahang kung tricycle driver ang gustong pumayag dahil 350 pesos lang daw ang sahod kada linggo.
Alam kung pinagpapantasyahan din ng mga kasamahan kung driver ang batang si Carla dahil tuwing may hinaing sila kay Mang Tomas ay si Carla ang pumapasok sa isip nila na paghigantihan, “Pag ako nabuwesit kay Mang Tomas rereypin ko yung apo niyang si Carla”, ang madalas nilang sabihin, syempre alam kung biro lang nila iyon; pero kahit na ganoon ay hindi nila kinagat ang maging tagapaghatid at sundo nito dahil luging-lugi daw ang offer na pasahod ni Mang Tomas at ng asawa nito. Tatlong libo daw kasi ang pinakamababang sahod kapag driver ng school service ang sabi nila.
Pinagtiisan ko na lang ang 350 pesos na sahod kada linggo kahit maliit bilang pagganti na rin sa pagtanggap sa akin ni Mang Tomas bilang isa sa mga driver niya kahit wala akong driver license saka tutal medyo magaan naman yung trabaho na iyon at pabor pa sa akin dahil malapit lang ang bahay na inuupahan namin sa elementary school na pinaghahatidan ko kay Carla at sa mga kasabay nitong mag-aaral na pumapasok.
Madaling araw ako kung pumupunta kila Mang Tomas sa pamamagitan ng paglalakad at pagsakay ng jeep dahil sa tuwing maghahatid lang ako sa school kung ipagamit sa akin ang tricycle na pang-service nila, pero pagkahatid ko naman kay Carla at sa mga kasabay nitong mga mag-aaral ay naiiuwi ko naman sa bahay ang tricycle upang doon na lang ako maghintay ng oras ng labasan ni Carla at ng mga kasabay nitong mga mag-aaral para tipid daw sa gasolina. Pagkahatid ko kay Carla sa bahay nila pagkatapos nitong pumasok ay iwan na rin ang tricycle doon at maglalakad at sasakay na naman ako ng jeep pauwi sa bahay na inuupahan namin ni kuya.
Laging ganoon ang set-up simula nang maging driver ako ng school service na tricycle para lang kay Carla at sa mga ilang mag-aaral ng elementarya na kasabay niya, pero kahit ganoon hindi ako naiinip dahil unti-unti rin akong napapalapit kay Carla. Lagi na kaming nakakausap at nagbibiruan tuwing bumibiyahe kami papasok at pauwi at kung minsan kung kinakailangan naming hintayin ang mga kasabay niya sa service na naaaliw sa paglalaro. Grade 1 at grade 3 kasi yung ibang kasabay ni Carla sa service kaya minsan naaaliw pa ang mga iyon sa paglalaro na kailangan pa naming hintayin o hanapin bago kami makauwi.
Makalipas ang isang buwan ay medyo close na kami nang batang si Carla at nagagawa ko na siyang biruin ng mga biro na hindi pa tugma para sa edad niyang 12-years old pero pwede na sa pisikal na hitsura niya. “Carla pasok ka na rito sa loob ng sidecar, masama tingin sayo nang mama na iyon oh, mukhang gusto kang anuhin”, ang mga simpleng biro ko kay Carla na makahulugan tuwing may napapansin akong mga school service driver, mga lalaking nagsusundo o kahit na mga lalaking grade six na mag-aaral na nakatingin sa kanya.
“Kuya ano yung anuhin?”, naalala ko noong una niya akong tanungin tungkol sa salitang ‘anuhin’ na sinabi ko sa kanya nang diretsahan na ang ibig sabihin ay ‘kantutin’ na tinawanan lang niya nang bahagya sabay sabi sa akin na ‘bastos’ daw ako. Simula noon lagi ko na siyang binibiro na ‘gusto siyang anuhin’ ng mga lalaking itinuturo ko sa kanya na napapansin kung tumitingin sa kanya at simula din noon lagi niya akong binibiro na ‘bastos’ daw ako habang nakatingin at nakangiti siya sa akin, kahit ang totoo ay isa ako doon sa mga lalaking nakatingin rin sa kanya at gusto siyang ‘anuhin’.
Palaging ganoon ang mga biro ko sa kanya na hindi naman naiintindihan ng mga iba pang mag-aaral na grade 1 at grade 3 na kasabay niya na hinahatid at sinusundo ko. Hangang isang umaga pagkahatid ko sa kanila sa labas ng school ay bumalik uli sa loob ng sidecar si Carla pagkatapos nitong pababain ang mga kapwa niya mag-aaral na kasabay niyang hinatid ko sa tricycle.
“Carla nasa school na tayo”, ang paalala ko sa kanya dahil sa pagtataka ko kung bakit sumakay at pumasok uli siya sa loob ng sidecar ng tricycle na ginagamit ko pang-service sa kanila. “Kuya, parang tinatamad akong pumasok ngayon”, ang parang batang pagdadahilan niya sa akin na para bang sinusumpong dahil naka-kagat labi pa ito habang tinitingnan ako sa gilid ng kanyang mga mata.
Tinanong ko siya kung may masama siyang nararamdaman pero ang sabi niya ay wala naman daw. Basta tinatamad lang daw siyang pumasok. Ilang beses ko siyang pinilit pumasok pero ayaw talaga niya, kaya inisip ko na iuwi na lang siya sa bahay nila pagkatapos kung sabihan yung bantay sa gate na nakatingin sa amin at naghihintay kung papasok ba o hindi si Carla.
“Mam masama yung pakiramdam nung isang estudyante na service ko, ihatid ko na lang uli sa bahay nila”, ang paalam ko sa matandang babae na mukhang bantay-bayan na nagbabantay sa gate ng school at nakatingin sa amin. “O sige iuwi mo na, mukhang may sakit nga yung bata”, ang pagsang-ayon naman nito kahit ang totoo ay wala namang sakit si Carla, sinabi ko lang na may masamang nararamdaman ito.
“Kuya ayokong umuwi”, ang sabi ni Carla sa akin ng pinatakbo ko na ang makina nang motor at ipinihit ko na ito pabalik sa kalsada. “Anong ayaw mong umuwi?”, ang pagtatakang tanong ko sa kanya habang hawak-hawak ko ang clutch ng motor para hindi muna umandar. “Basta ayoko munang umuwi kuya”, ang sagot niya na parang palipad sa hangin dahil sa pintuan ng sidecar siya nakatingin at hindi sa akin.
“Saan kita dadalhin? Hindi kita maintindihan, ayaw mong pumasok at ayaw mo ring umuwi, ano ba talaga?”, ang nalilitong tanong ko sa batang si Carla na parang may sumpong. “Uuwi din ako kuya mamayang tanghali, pero hindi ako papasok ngayon, tinatamad ako eh”, ang sagot nito na bumaling na sa akin ng tingin, na sumakto naman sa pagkakarinig ko ng chorus ng isang kanta na kasalukuyang tumutunog sa stereo ng isang L300 Van na school service na dahan-dahan lumalampas sa amin.
Where do we go?
Where do we go now?
Where do we go?
Oh, oh
Where do we go?
Oh,
Where do we go now?
Where do we go?
Oh, (sweet child)
Where do we go now?
Oh,
Where do we go now?
Oh,
Where do we go?
Oh,
Where do we go now?
Oh,
Where do we go?
Where do we go now?
Where do we go?
Oh,
Where do we go now?
No, no, no, no, no, no
Sweet child,
Sweet child of mine
“Naku yari tayo dyan, magka-cutting class ka sa klase at saan ka naman pupunta?”, ang tanong ko uli sa kanya kung saan siya (o kami) pupunta dahil hindi ko hahayaang may puntahan siya na siya lang mag-isa dahil malalagot ako kay Mang Tomas na lolo niya kung may mangyayari sa kanyang masama. “Kuya Mike sama na lang muna ako sa bahay nyo”, ang nakangiti nitong sagot sa akin na lalong nagpabigla sa akin. Hindi ko kasi naisip na sasabihin niya iyon.
Oo, aaminin ko pinagpapantasyahan ko ang batang si Carla at pinapangarap ko na dalhin siya sa bahay na inuupahan namin ng kuya ko na malapit lang sa school na pinaghahatiran ko sa kanya para ‘anuhin’ o ‘kantutin’ siya, pero iniisip ko pa lang kung paano gagawin iyon kasi hindi madali iyon. Kailangan ng matinding pambobola at brainwash sa murang edad niyang iyon na 12-years old pa lang para maisakatuparan iyon; kaya laking pagkabigla ko nang siya na mismo ang nagsabi na gusto niyang sumama sa akin sa bahay na inuupahan namin ni kuya ko.
Nasabi ko na kasi sa kanya iyon dati na malapit lang sa school nila yung bahay na tinutuluyan ko na pagkatapos ko silang ihatid sa umaga ay umuuwi muna ako upang matulog uli dahil madaling araw kung sunduin ko sila. Sinabi ko rin sa kanya na doon na rin ako naghihintay ng oras para sunduin sila pag-uwian na nila.
Kasalukuyan kung pinag-iisipan yung sinabi na iyon ni Carla na talagang pangarap ko rin, nang mapansin kung nakatingin pa rin sa amin yung matandang babae na bantay-bayan na nagbabantay sa gate ng school na para bang naghihinala na sa amin ni Carla, kaya pina-andar ko na yung tricycle papunta sa direksyon ng kalsada upang mawala ang ano mang iniisip nito.
“Kuya ayokong umuwi”, ang parang konting pagmamaktol ni Carla nang pina-andar ko papunta sa may kalsada yung tricycle namin. “Huwag kang mag-alala, hindi kita iuuwi sa inyo, iikot lang tayo, nakatingin kasi sa atin yung bantay nyo sa gate”, ang sabi ko kay Carla.
Ang alam kasi ni Carla ay sa eskinita sa gilid ng school nila ang daan at madadaanan namin ang labas ng gate ng school nila papunta sa bahay na inuupahan namin ni kuya kaya parang nagmaktol siya nang lumayo kami sa school nya, pero ang hindi niya alam ay may iba pang daan na hindi doon dadaan.
Iikot kami at medyo malayo lang pero ligtas naman iyon sa mapaghinalang mata nang matandang babae na nagbabantay sa gate nang school nila Carla. Alam kasi ng matandang babae na iyon na kada umaga doon ako dumederetso sa eskinita kapag naihatid ko na si Carla at ang iba pang kasabay nito at alam niyang nagmumula ang tricycle ko sa kalsada tuwing ihahatid ko si Carla at ang iba pang kasabay nito, kaya maghihinala ito kung sa eskinita ako dadaan na sakay si Carla na hindi pumasok. Iisipin niyang hindi ko ihahatid sa bahay nila si Carla.
Doon ko na napagpasyahan na dalhin na nga nang tuluyan si Carla sa bahay na inuupahan namin ni kuya kahit umikot pa kami nang daan. Wala naman paki-alam yung mga kapit-bahay namin nang dumaan ang tricycle na minamaneho ko na may sakay na isang dalagitang babae na naka-uniporme pa nang pang-elementary, maliban na lang sa isang matandang lasenggero na madalas nakatambay sa mahabang upuan malapit sa pintuan ng bahay namin.
“Mike mukhang batang-bata yang kasama mo ah, masarap yang anuhin, hik”, ang puna nito nang dumaan kami sa harapan niya. Hindi ko na lang pinansin yung sinabi niya nang makita kung nakangiti lang si Carla sa narinig nitong ‘masarat siyang anuhin’ bagkus ay binigyan ko pa siya ng 50 pesos para pambili pa niya nang ginebra. Ganoon naman kasi talaga ang matandang lasenggero na iyon, umaga pa lang lasing na.
Pumasok kami ni Carla sa munting bahay na inuupahan namin ng aking kuya. Wala doon si kuya dahil madaling araw din ito kung magsimula sa pamamasada kaya kaming dalawa lang ni Carla ang kasalukuyang nasa loob ng bahay. Hindi ko na binuksan ang bintana na lagi ko namang ginagawa tuwing matutulog ako para hindi ako masyadong maistorbo.
“Kuya Mike dito ka pala nakatira”, ang bungad ni Carla na palakad-lakad sa loob ng bahay namin ni kuya at pagtapat sa papag ni kuya na may manipis na foam ay umupo ito doon bago tumingin sa akin at ngumiti. “Sino natutulog dito kuya”, ang tanong niya sa akin habang inaalog-alog ang papag kung matibay.
Tumabi ako kay Carla at sinabi ko sa kanya na dalawa kami ng kuya ko ang gumagamit ng papag na iyon depende kung sino ang wala. Ako ang gumagamit sa umaga at si kuya naman sa gabi. Sa duyan ako natutulog kapag pareho kaming nasa bahay ni kuya ang paliwanang ko sa kanya na naintindihan naman niya.
ITUTULOY..........
Mga makamundong Pilipinong kuwento tungkol sa sex. Maari rin kayong magpadala ng inyong kasaysayan in taglish or tagalog. Send sa email at kanlungan1999@gmail.com
Wanted Female Textmate 0936-8520846
========================================================
No comments:
Post a Comment